Dołącz do nas i zgarnij więcej - z okazji 20-lecia Magazynu Bieganie czekają na Ciebie konkursy z nagrodami: pakiety startowe, sprzęt i nie tylko.
Świat sportu i biegania
Istnieje prosty sposób na poprawę biegowej dyspozycji w ostatnich tygodniach czy dniach przed ważnym startem. Jest nim zastosowanie strategii „wyostrzania”, znanej na świecie jako „tapering”. Żadnych długich wybiegań, odpoczywamy psychicznie i fizycznie, a treningi są krótkie i intensywne.
Przeprowadziliśmy ankietę z udziałem ośmiu polskich trenerów (Jan Fus, Grzegorz Gajdus, Edward Motyl, Grzegorz Stefanko, Piotr Mańkowski, Stanisław Bąk, Zbigniew Król, Zbigniew Nadolski). Zapytaliśmy o to, jakie elementy treningu mają największy wpływ na właściwe zbudowanie pożądanej szybkości startowej. Ciekawi wyników?
Liczy się jakość – nie ilość. To zasada, którą kieruje się wielu zawodowców. Również biegacze amatorzy powinni iść tym tropem. Ale jak dobrze komponować trening żeby nie przedobrzyć i wyciągnąć z niego jak najwięcej? Z Januszem Wąsowskim, trenerem wicemistrza Europy w maratonie Yareda Shegumo, rozmawiamy o tzw. akcentach.
Czy jesteś w stanie sprostać maratońskiemu wyzwaniu? Czy wytrzymasz trening? Czy poradzisz sobie z dystansem? Przy odpowiednim treningu pokonać maraton może w zasadzie każdy, kto zdecyduje się podporządkować temu wyzwaniu kilka miesięcy życia. No i każdego, kto lubi długie biegi.
Nie ma czegoś takiego jak plan treningowy dla każdego. Każdy z nas jest inny, ma inne możliwości, talent, wiek, płeć, ograniczenia, potrzeby i cele. Dlatego plany treningowe do maratonu, które znajdziecie w tym artykule traktujcie nie jako sztywny zapis, którego należy bezwzględnie przestrzegać, ale jako pewnego rodzaju przewodnik.
Pisał o tym Jack Daniels, pisał Julian Goater, pisało i mówiło wielu innych. Trening, na który wychodzisz powinien mieć cel. Nie ma cię tylko zamęczyć, nie chodzi o wracanie do domu “na ostatnich nogach”. Czy to interwały, bieg tempowy, długie wybieganie, czy regeneracyjny trucht – wszystkie mają czemuś służyć.
Jeśli biegamy, stale wzmacniamy partie biorące największy udział w tym właśnie sporcie – np. mięśnie biodrowo-lędźwiowe czy pośladkowe. Im więcej będziemy biegać, tym lepiej będą wytrenowane, prawda? Otóż nie. W wielu przypadkach będą nadal słabe i przykurczone, a nasza sylwetka pokraczna i im dalej w las, tym gorzej. Dlatego mielenie kilometrów takim samym tempem nie zaprowadzi nas na wyższy poziom
Każdy człowiek ma inne predyspozycje, ale nie każdy potrafi je obiektywnie ocenić i stwierdzić, w którą stronę należy pójść i na jaki trening położyć największy nacisk. Odpowiedzi na pytania dotyczące treningu siły, szybkości i wytrzymałości szukamy u trenera Janusza Wąsowskiego.
Niemieckiego lekarza sportowego Ernsta van Aakena można uznać za poprzednika Artura Lydiarda. W latach 50. i 60. XX wieku, kiedy trening biegowy na świecie opierał się niemal wyłącznie na interwale, van Aaken publikował książki o zupełnie odmiennej metodzie treningu. Jej podstawą było LSD – lond slow distance, czyli długie i powolne biegi.
Osoby niebiegające często zarzucają bieganiu nudę. Jest jednak wiele sposobów na to, by trening uczynić interesującym. Podbiegi, zbiegi, zabawa tempami, wycieczki biegowe. Ograniczeniem jest tylko brak wyobraźni.
Fartlek jest wytrychem otwierającym kilkanaście szufladek jeśli chodzi o bodźce treningowe. Bywa lekki jak i brutalny – konkretny i rozmyty, spontaniczny i ułożony co do sekundy. Za każdym razem nieco inaczej wpływa na organizm, a to że nie do końca wiemy jak – traci na znaczeniu.
Niemieckiego lekarza sportowego Ernsta van Aakena można uznać za poprzednika Artura Lydiarda. W latach 50. i 60. XX wieku, kiedy trening biegowy na świecie opierał się niemal wyłącznie na interwale, van Aaken publikował książki o zupełnie odmiennej metodzie treningu. Jej podstawą było LSD – lond slow distance, czyli długie i powolne biegi.
Przyznaję szczerze, że skipy robiłem ostatnio w szkole podstawowej na treningach siatkówki. Bieganiem zajmuję się od kilku lat, ale podobnie jak większość amatorów szerokim łukiem omijałem wszelkie ćwiczenia dodatkowe. Dopiero powtarzane przez dziesiątki trenerów rady, by zająć się ćwiczeniami siłowymi i technicznymi dały mi do myślenia. Skoro wszyscy goście z wynikami na 10 km lepszymi od moich o jakieś 5-7 minut polecają skipy i wieloskoki, to coś w tym jest?
Amator najczęściej opiera przygotowania na rozbieganiach i biegach ciągłych na ulicy lub w lesie. Wyczynowcy o wiele częściej wykorzystują krótsze, szybkie odcinki. Chociaż odcinki można wykonać w każdym miejscu, jest to rodzaj treningu, który potocznie jest kojarzony jako „stadionowy”.
Sztuka periodyzacji treningu to umiejętne sterowanie swoją formą tak, by w dniu „0 ” być w najwyższej dyspozycji. Organizm ludzki jest w stanie być w szczytowej formie tylko przez kilkanaście dni. Jak zaplanować przygotowania by trafić w ten moment?
W treningu do długich dystansów podstawowym środkiem poprawy wytrzymałości jest bieg ciągły, trening najbardziej przypominający warunki startowe. W ostatnich latach coraz większą popularność zdobywa w Polsce amerykański środek treningowy – „tempo run”, dokładnie opisany i spopularyzowany przez Jacka Danielsa.
Wyobrażacie sobie system treningowy, w którym nie byłoby żadnych rozbiegań? Brak biegów ciągłych, długich odcinków, siły biegowej, siłowni, rozciągania, gimnastyki, brak wszystkich tych elementów, bez których trening zdaje się nie mieć sensu? Taki system stworzył Mihaly Igloi. Krótko i szybko.
Prawidłowy sposób biegania, swobodny i ekonomiczny, to problem większości amatorów. Przyczyną są zaniedbania ruchowe, ograniczona ruchomość w stawach, zaniedbany aparat mięśniowy. Czy jesteśmy w stanie te wszystkie niedoskonałości wyprostować i zacząć biegać ładnie i skutecznie? Pomogą nam w tym rytmy.
