Slackline – trening „30 centymetrów ponad chodnikami”

Nauka chodzenia po linie na Polu Mokotowskim latem. Fot. Krzysztof Dołęgowski

„30 centymetrów ponad chodnikami, nadciąga ef i es zet z siłą jak dynamit” – słowa tej piosenki garną mi się na usta za każdym razem gdy balansuję na wąskiej taśmie, rozwieszonej pomiędzy drzewami na pewnej wysokości, większej niż ta w kawałku polskiego rapera.

Mimo że mój fizjoterapeuta zrobił najpierw wielkie oczy, gdy mu powiedziałam o mojej kuracji na skręconą wielokrotnie kostkę – znalazłam najlepszy sposób na trening czucia głębokiego, w którym jest wyzwanie, który potrafi sponiewierać, który może być świetną zabawą w gronie znajomych. Slackline.

Zrodził się wśród wspinaczy z zachodniego wybrzeża USA, którzy chodzili po łańcuchach pomiędzy pachołkami na parkingach. Później wykorzystali taśmy używane m.in. do montowania stanowisk we wspinaczce. Rozciągali je nad ziemią, a wraz z poprawą umiejętności, zaczęli ćwiczyć także na dużych wysokościach. W ten sposób narodził się highline, bardzo widowiskowa odmiana slackline.

Reklama Volvo, w której Faith Dickey chodzi po taśmie rozpiętej pomiędzy dwoma ciężarówkami. Oczywiście film jest trochę „podkolorowany”, bo Faith nie ryzykowała życia, wykonując akcję rodem z Jamesa Bonda – przejście z jednej ciężarówki na drugą, zanim wjadą do tuneli, ale to i tak obraz bardzo emocjonujący.

Trening pełen emocji

To zabawa, dająca porządną dawkę pracy nad równowagą, świetny sposób na spędzenie czasu z kumplem czy w gronie kilku osób, w ruchu. Pełno tu emocji, skupienia, gdy zacznie ci wychodzić utrzymywanie się na linie i robienie pierwszych kroków – chcesz więcej i więcej. Nigdy nie miałam nerwów do poduszki rehabilitacyjnej, ćwiczeń, które mi zapisywano jako sposób na powrót do sprawności po skręceniu kostki. Miałam ją skręconą 3 razy, za każdym w głupiej, banalnej sytuacji, dwa razy – w niebiegowej (zeskakiwałam ze schodka i z drzewa). „Beret”, czyli dmuchana gumowa niestabilna powierzchnia szybko szła w odstawkę, gdy kostka łapała trochę stabilizacji, przestawała boleć i zaczynała się sprawować jako tako. W grudniu ubiegłego roku skręciłam ją po raz ostatni, gdy z naprawdę trudnego terenu, gdzie ścigaliśmy się dla zabawy z kolegą, wypadłam na prostą, szutrową drogę leśną. Slackline pojawił się na podwórku moich rodziców w górach krótko po tym po raz pierwszy, a ja bałam się nawet na nim stawać.

Podstawy czyli – Ośle, nie patrz w dół!

Bo pierwsze kroki nie są łatwe. Chce się od razu iść, nerwowo przesuwa się stopy do przodu, zaczyna iść bokiem, wpada w upiornie wyglądający z boku taniec-rozpaczliwiec i spada się z reguły z impetem wywołując wesołość i troskliwe miny u przyjaciół. Trzeba dać sobie czas i nauczyć się łapać równowagę stojąc na jednej nodze, potem na drugiej. Żadnych szybkich kroków. Ręce wędrują na boki i lekko ku górze, jak gdybyśmy chcieli po pijanemu zatańczyć  jezioro łabędzie.

– Nie patrz w dół! – powiedziała mi pewnego razu koleżanka, która zaimponowała nam eleganckim przejściem od początku do końca taśmy, przodem tyłem i z przysiadem – I idź tak jakbyś się skradała. – Spróbowałam i podziałało, zwłaszcza z tym skradaniem. Próbujesz iść tak, jakby pod nogami nie było taśmy, tylko cienki lód, grożący zarwaniem. Pierwsze spokojne kroki, kolejny metr, jeden, drugi, w końcu udało mi się przejść po raz pierwszy i wpadłam w dziką euforię. Ciało drżało gdy walczyłam o każdy kolejny krok, kończyny łapały równowagę sprawiając czasem, że wykonywałam jaskółkę na linie, a ja nie zauważałam jak mijał kolejne minuty. Nigdy w życiu nie spędziłabym tyle czasu na poduszce rehabilitacyjnej albo robiąc inne ćwiczenia stabilizujące.

Drobne wpadki i wypadki

Po sesji na slackline, zwłaszcza na początku bolą różne mięśnie w ciele, ewidentnie czuć, że się napracowały. Mięśnie w łydkach, zwłaszcza z przodu, w pośladkach, boczne mięśnie tułowia. Jak to możliwe, że to wszystko tak się napracowało, a ja nawet nie wiem kiedy? Mój fizjoterapeuta zrobił wielkie oczy, gdy powiedziałam mu jaki mam sposób na rehabilitację. – Ale jak spadniesz, źle wylądujesz? Omsknie ci się noga? – To fakt, noga potrafi się omsknąć albo można ją przypadkiem postawić „obok” liny i polecieć wykonując tylko koliberka rękami miotającymi się w powietrzu. Upadki są nierzadkie zwłaszcza gdy próbuje się już rzeczy spoza najprostszego levelu. Faktem jest natomiast, że ani razu nie zrobiłam sobie jeszcze krzywdy, a skacząc na poduszkę rehabilitacyjną też udało mi się kiedyś wywinąć imponującego orła.

Wariacje

Trików jest cała paleta, raczej nie są łatwe i trzeba poświęcić sporo czasu żeby je opanować, ale jest też trochę rzeczy spektakularnych, łatwych i dosyć bezpiecznych. Na przykład – przysiady albo wykroki. Da się w ten sposób przejść całą długość! A ćwiczenia na niestabilnej powierzchni są przecież bardziej wymagające i wartościowe, nieprawdaż? Można też chodzić tyłem i próbować wskakiwać na taśmę tak, by się utrzymać i pójść do przodu albo odwracać się na niej jednym ruchem. Prostych kombinacji jest wiele, a każdy postęp daje mnóstwo radości.

Ile za taką zabawę?

Taśma i element do naciągania jej kosztują od 100 zł wzwyż. Można użyć zestawu zmontowanego z elementów wykorzystywanych do stabilizowania ładunków na ciężarówkach – stalowej szekli, napinacza z niewielką wajchą, taśmy o wytrzymałości 2000 kg i szerokości 2,5 cm. Można to rozwiesić w parku między drzewami, nad trawą, między słupami, barierkami, byle były wytrzymałe. Można zwołać grupkę znajomych i pouczyć się wspólnie nowych trików. Formą utrudnienia sobie jest zawieszenie dłuższej taśmy, albo mniej napiętej. Nawet dla osoby, która dobrze sobie radzi na krótszej i dobrze napiętej taśmie – taka modyfikacja będzie wyższym levelem w tej grze.

Dla kogo ta zabawa?

Slackline nie jest sposobem na rehabilitację ani treningiem uzupełniającym polecanym biegaczom, który jak w prostackiej reklamie „przyniesie korzyści każdemu niezależnie od poziomu zaawansowania”. Za to dla osób z fantazją, otwartym na zabawę, nowe doznania i wyzwania – będzie fascynującym odkryciem. No i na taki trening można zabrać rodzinę, dzieciaki szybko opanują go lepiej niż dorośli.

Ja zrobiłam dziś przysiady na jednej nodze, wykroki, chodzenie tyłem, odwracanie się i opanowałam chodzenie po chybotliwej, słabo napiętej linie. Umęczyłam się przyjemnie, uśmiałam ze sto razy patrząc jak chłopaki robią fikołki spadając ze śliskiej, ubłoconej butami taśmy i spędziłam fajnie i pożytecznie popołudnie. W połowie pierwszego przejścia trzęsłam się jak ratlerek, a moje płuca pompowały powietrze jak miech kowalski. Już się zastanawiamy nad tym gdzie można by rozwiesić taśmę tak, by wisiała nad wodą, a chłopaki za każdym razem wieszają ją trochę wyżej. Co i raz popatrujemy sobie przy okazji na wywołujące wypieki filmy, jak np. ten z Urban Highline Festival w Lublinie, gdzie goście śmigają po taśmach zawieszanych między innymi pomiędzy zabytkowymi kamienicami…