[h2]Siedem lat temu paliła paczkę dziennie i stroniła od sportu. Aktualnie biega maraton w 2:41:50 i to nie jest jej ostatnie słowo. Poznajcie historię Stephanie Andre, która obecnie nie wyobraża sobie życia bez aktywności fizycznej, a kiedyś… Powiedzmy, że miała inne priorytety.[/h2]

Bieganie to coś więcej niż rytmiczne przebieranie nogami. Dla wielu osób to styl życia oraz okazja do spotkań z ludźmi, którzy podzielają naszą pasję. Niekiedy jest to coś na wzór uzależnienia, który wypełnia przestrzeń innych, niezdrowych nałogów. Tak jest w przypadku 36-letniej Stephanie Andre. Nie przesadzę w tym momencie, jak napiszę, że bieganie odmieniło jej życie o 180 >stopni. Zawodniczka na co dzień mieszka w Bixby w stanie Oklahoma (Stany Zjednoczone). 

„Gdyby ktoś mi powiedział siedem lat temu, że będę biegała maratony, nie uwierzyłabym. Mając dwadzieścia kilka lat nie myślałam, o przebiegnięciu jednej mili, a co dopiero mówić o maratonie” – powiedziała Stephanie Andre.

[h3]Zaskakujący początek biegowej przygody[/h3]

Wielka biegowa przygoda, która trwa w najlepsze, rozpoczęła się od zwykłego przypadku. Sara, siostra Stephanie oznajmiła, że zapisała się na kwietniowy maraton w Dallas! Działo się to pod koniec 2011 roku, kiedy bohaterka tekstu miała 29 lat. Mało tego! Sara zdradziła, że realizuje plan treningowy przygotowujący do ukończenia biegu maratońskiego. W tamtym czasie codzienna rutyna Stephanie Andre ograniczała się do wychowywania 3 letniego synka – Anthony’ego, pracy jako freelancer oraz spędzaniu czasu z mężem. W jej życiu nie było aktywności fizycznej, ale było regularne palenie papierosów – paczkę dziennie można podciągnąć pod nałóg?

Stephanie nie mówiła nikomu, kiedy wybierała się na swój debiutancki bieg po osiedlu. Przebiegła milę, zatkało ją i nie mogła wziąć oddechu. Nałogowe palenie nie idzie w parze z bieganiem. Absolutnie jej to nie zniechęciło. Zapytała siostry, czy może realizować razem z nią plan do kwietniowego maratonu. Od słów do czynów. 15 kwietnia 2012 roku Stephanie Andre zadebiutowała na dystansie maratonu z czasem 3:56:27. Nie spodziewała się takiego wyniku. Po tym biegu jakiś biegacz zasugerował, że skoro pobiegła w okolicach czterech godzin, to może spróbuje powalczyć o kwalifikację na maraton w Bostonie… Musiałaby urwać około 20 minut. Czuła, że cel jest ambitny, ale realny. Bohaterka jednocześnie miała świadomość, że konieczna jest radykalna zmiana stylu życia. Walka z nałogiem tytoniowym była trudna. Bieganie jako metoda pokonywania własnych barier powoli wypierała papierosy. W pewnym momencie prowadziła podwójne życie. Pierwsze było wypełnione treningiem biegowym, a drugie nałogiem nikotynowym. Stephanie dostała pewnego dnia wyraźny sygnał od organizmu, że musi wybierać. Na jednym z biegów czuła się fatalnie, nie mogła wziąć oddechu. Miesiąc przed startem w maratonie w Chicago zapaliła ostatniego papierosa. Wiedziała, że musi wybierać, bo w Chicago celuje w normę kwalifikacyjną do Bostonu, a papierosy jej w tym nie pomogą.

[h3]Boston przystankiem w drodze po marzenia[/h3]

Pierwszy miesiąc bez papierosów był trudny. Organizm domagał się nikotyny, ale zawodniczka się nie poddała. W gorszych chwilach wychodziła pobiegać, a endorfiny zajęły miejsce nikotyny. Jak się okazało, ta decyzja była kluczowa. W Chicago pobiegła 3:30:42, co było lepszym wynikiem od ówczesnej normy kwalifikacyjnej! Stephanie otrzymała kolejną porcję motywacji i wiary, że bariery są po to, aby je pokonywać.

„Kiedy dorastałam trenowałam gimnastykę, cheerleading, grałam w softball, ale nienawidziłam biegać. Kiedy byłam dzieckiem, to biegałam za karę” – mówi Stephanie.

Wypełnienie normy kwalifikacyjnej na maraton w Bostonie było jednym z wielu skoków, jakie wykonała główna bohaterka na swojej drodze. W 2015 roku Podczas maratonu w Nowym Jorku uporała się z barierą trzech godzin. Pobiegła 2:59:23 i zaczęła marzyć o rywalizacji z najszybszymi zawodniczkami w Stanach Zjednoczonych.

[h3]Amerykańskie kwalifikacje na Igrzyska Olimpijskie[/h3]

Amerykanie mają własny system kwalifikacji na Igrzyska Olimpijskie. Zasady są jasne i równe dla każdego. Najpierw trzeba wypełnić normę kwalifikacyjną na same zawody, a dopiero potem można się starać o przepustkę na Igrzyska Olimpijskie. Wszyscy startujący mają równe szanse. Biegają tego samego dnia, w tym samych warunkach, na tej samej trasie. Trzech najlepszych zawodników uzyskuje przepustkę na Igrzyska. Oczywiście pod warunkiem, że wypełnią Olimpijską normę kwalifikacyjną. 

[h3]Marzenia są po to, aby je spełniać[/h3]

Wracając do sylwetki głównej bohaterki tekstu – Stephanie Andre obrała nowy, ambitny cel. Uzyskanie standardu B na Amerykańskie kwalifikacje Olimpijskie, który wynosił 2:45. Oznaczało to, że musi się poprawić o kwadrans! W lutym 2016 roku wybrała się z mężem do Los Angeles, aby obserwować rywalizację zawodników o przepustki do Rio de Janeiro. Uwierzyła wtedy, że może tego dokonać. W tym samym roku pobiegła 2:43:07 w Chicago, ale okres kwalifikacyjny rozpoczynał się 9 stycznia 2017. W kolejny roku ponownie wróciła do „Wietrznego Miasta” i po raz kolejny poprawiła swój rekord życiowy. 2:41:50 to wynik, który oficjalnie daje Stephanie przepustkę do spełnienia swoich marzeń. To nie koniec. W 2018 roku pobiegła 1:18:43 na dystansie półmaratońskim. Andre cały czas ciężko trenuje i wierzy, że stać ją na jeszcze szybsze bieganie. W tym roku zobaczymy ją na trasie maratonu Berlińskiego, gdzie celuje w wynik poniżej 2:37. To będzie ostatni przystanek przed najważniejszymi zawodami w jej życiu, gdzie będzie walczyć z 302 zawodniczkami o miejsce w drużynie Olimpijskiej. Dla niektórych już wygrała, bo zamieniła szare od dymu papierosowego życie na nowe, barwne oraz wypełnione pasją i marzeniami.

PRZECZYTAJ TAKŻE: Jak trenować do maratonu, według planu treningowego jednej z najszybszych biegaczek świata? Przeczytaj w najnowszym e-tygodniku Magazyn Bieganie.