Trasy biegowe: Bielsko-Biała. Magurka
Trasy biegowe – Bielsko-Biała, Magurka. Rys. Magda Ostrowska-Dołęgowska
Na co dzień mieszkam w Gliwicach i rzadko mam okazję biegać w okolicach Bielska. Zawsze lubiłem chodzić po górach. Moja babcia mieszka w Bielsku-Białej, tuż pod zboczami Magurki, za każdym razem, gdy ją odwiedzam właśnie tam biegam. Trasę tę znam od dziecka (według zapisków dziadka byliśmy tam razem 74 razy), zrobiłem ją ze 150, może 200 razy. Za dnia i w nocy, w śniegu, deszczu, piechotą, na rowerze i skiturach, a mimo tego nigdy mi się nie znudziła. Zawsze wracam na nią z przyjemnością.
Biegam zazwyczaj za dnia, lecz nie raz wychodziłem też nocą. Babcia już wie, że i tak mnie nie powstrzyma, więc nawet nie protestuje, kiedy idę biegać deszczową nocą. Po wyjściu z domu nie rozgrzewam się nawet, od razu zaczynam biec. Najpierw kawałek zbiegu do głównej drogi, przez Straconkę, którą przecinam i wbiegam na Bulwary Saraceńskie. To bardzo przyjemne ścieżki wzdłuż strumienia, które ciągną się niemal przez całą dzielnicę. Skręcam w lewo i biegnę wzdłuż szumiącej wody. Po chwili przebiegam pod budowaną właśnie obwodnicą Bielska. Zaraz za nią skręcam w prawo i wąską drewnianą kładką przebiegam na druga stronę. Tutaj zaczyna się podbieg. Na początku delikatny. Mijam ostatnie domy i dalej biegnę przez pola. Z prawej widok na Szyndzielnię i całe Bielsko. Ścieżka odbija w prawo, mijam jeszcze trzy domy, zawsze obszczekują mnie psy. W tym miejscu odpinam od plecaka kijki teleskopowe i jeszcze w biegu je rozkręcam. Za moment znajdę się na czerwonym szlaku, ścieżka robi się stroma i przechodzę do szybkiego marszu. Przekładam dłonie przez paski w kijkach i mocno pracuję rękami. Podejście ciągnie się przez ok. 1 km, momentami da się truchtać. Na grzbiecie przebiegam skrajem polany z pięknym widokiem. Jeszcze 100 m na pierwszy szczyt, tam szybko łapię kijki w ich środku ciężkości i zbiegam. Po 2 min jestem na przełęczy Łyska. Z prawej strony widać Klimczok i całą okolicę. W letnie weekendy można tu spotkać wiele spacerujących rodzin.
Pamiętam, że w wieku czterech może pięciu lat byłem tu z dziadkiem w środku zimy. Śniegu było tak dużo, że dziadek torował drogę, a ja w tunelu za nim momentami nie widziałem nawet, co jest dookoła, śnieg zasłaniał mi okolicę. Ostatecznie na przełęcz nie doszliśmy, trzeba było się wycofać. Pamiętam to jako niezłą przygodę.
Z przełęczy na szczyt prowadzą dwie drogi, zazwyczaj wybieram tę bardziej stromą żółtym szlakiem. Podejście zajmuje jakieś 15 min, potem jeszcze dłuższy kawałek grzbietem, lekko pod górę, ale już większość biegiem. W pewnym momencie odbijam jakieś 20 m w lewo od szlaku. Tam z polany roztacza się piękny widok na Śląsk (czasami widać Górę Świętej Anny), nocą niesamowite wrażenie robią światła miast. Delektuję się przez kilka sekund i dalej biegnę na szczyt. Latem bywa tu tłoczno, więc szybko przechodzę do zbiegu niebieskim szlakiem na przełęcz Przegibek. Tam mijam sklepik, który zazwyczaj odwiedzam w niesprzyjających warunkach. Kiedyś pani w okienku dziwnie się na mnie popatrzyła, gdy na rowerze w czasie burzy prosiłem ją o jakąś starą gazetę (idealna izolacja klatki piersiowej na zjazdach). Stąd jeszcze zbieg asfaltem do pierwszego zakrętu i podejście na Czupel. Miejscami dość strome i kamieniste, więc mocno pracuję kijkami. Na szczycie skręcam w lewo i dalej biegnę grzbietem, składam kijki i przypinam je do plecaka. Potem już tylko piękny zbieg do doliny (uwielbiam ten zjazd na rowerze). Po pewnym czasie wybiegam na asfalt, ciągle stromo w dół, przebiegam koło biblioteki na drugą stronę drogi. Teraz już tylko końcówka wzdłuż strumienia, początkowo drogą, potem wbiegam na bulwary i tu zazwyczaj zwalniam. Ostatnie kilkaset metrów idę spokojnie, jeszcze tylko podejście do domu i kilka chwil rozciągania. Potem prysznic, jedzonko i zasłużony odpoczynek.
Trasa ma ok. 15 km i niecałe 800 m przewyższenia. Mogę ją polecić wszystkim, którzy lubią chodzić lub biegać po górach. Można startować praktycznie z dowolnego miejsca na Bulwarach Straceńskich lub spod kościoła w Straconce.
Mateusz Dzieżok, „Moja ulubiona trasa biegowa. Bielsko-Biała, Magurka”, Bieganie, listopad 2009
